Atatürk ve din

"Ramazanların Atam için çok büyük önemi vardı. Ramazan gelir gelmez ince saz heyeti Çankaya Köşkü'ne giremezdi. Kandil geceleri de saz çaldırmazlardı. Sadece beni huzurlarına çağırır, Kur'an-ı Kerîm'den bazı sureler okuturlardı. Ben okurken gözleri bir noktaya takılır, derin bir huşu içinde dinlerlerdi. Ruhen çok mütelezziz oldukları her halinden anlaşılırdı (...) Peygamber Efendimiz'den de büyük takdirle bahsederlerdi. O devirler için hep, 'Hz. Peygamber'in zaman-ı saadetlerinde' diye saygı kelimeleri kullanırlardı. " (Hafız Yaşar'ın ifadesi; Gottard Jaesche'nin "Yeni Türkiye'de Kur'an-ı Kerim Kursları" isimli makalesinden) Bedir Savaşı hakkındaki değerlendirmesi: "Hz. Muhammed'in bir avuç imanlı Müslüman'la mahşer gibi kalabalık ve alabildiğine zengin Kureyş ordusuna karşı Bedir meydan muharebesinde kazandığı zafer, fâni insanların kârı değildir. O'nun peygamberliğinin en kuvvetli delili işte bu savaştır." (Ahmet Gürtaş'ın "Atatürk ve Din Eğitimi" adlı eserinden, s. 24 vd.) Hz. Muhammed'e hayranlığı Fatİh Sultan Mehmet ve İslam Peygamberi Muhammed'e hayrandı. Peygamberin sosyal devrimlerien hayranıdır. 1930'da ona İslam Peygamberi hakkında yazılmış bir kitap gönderilir ama gerçekler kadar yanlışlarla olduğu için beğenmez. "Muhammed'i bana, sönük bir derviş gibi tanıtmak gayretine kapılan bu gibi cahil adamlar, onun yüksek şahsiyetini anlayamamışlar" demiştir ve Uhud Savaşı'nın planını çizdikten sonra İnönü'ye dönerek şöyle devam etmiştir "Bir komutan olarak bak bakalım bundan daha mükemmel bir savaş yapabilir miydin?" "Hz. Muhammed’i bana, cezbeye tutulmuş sönük bir derviş gibi tanıttırmak gayretine kapılan bu gibi cahil adamlar, onun yüksek şahsiyetini ve başarılarını asla kavrayamamışlardır. Cezbeye tutulmuş bir derviş, Uhud Muharebesi´nde en büyük bir komutanın yapabileceği bir planı nasıl düşünür ve tatbik edebilir? Tarih, hakikatleri tahrif eden bir sanat değil, belirten bir ilim olmalıdır. Bu küçük harpte bile askeri dehası kadar siyasi görüşü ile de yükselen bir insanı, cezbeli bir derviş gibi tasvire yeltenen cahil serseriler, bizim tarih çalışmamıza katılamazlar.” Fransız gazeteci Maurice Perno'ya verdiği mülakattan: "Türk Milleti daha dindar olmalıdır, yani bütün sadeliği ile dindar olmalıdır demek istiyorum. Dinime, bizzat hakikate nasıl inanıyorsam, buna da öyle inanıyorum. Şuura muhalif, terakkiye engel hiçbir şey ihtiva etmiyor." (Sadi Borak, Atatürk ve Din, s. 85-86) Sene 1916, Ocak ayı, Edirne. Çanakkale cephesinin yorgun ama muzaffer birlikleri, istirahat maksadıyla Edirne'ye alınmıştır. Ünlü hattatlarımızdan Kemaleddin Batanay da o esnada 16. Telgraf Bölüğü'nde hesap memuru (yedek subay) olarak vatani vazifesini görmektedir. Bir cuma günü namaz için erkenden Üç Şerefeli Camie gider; esasen hafız da olduğu için içinde Kur'an kıraat etmek arzusu uyanır, müezzin mahfiline gidip görevlilerden izin aldıktan sonra Kur'an okumaya başlar, ardından müezzinlerin ısrarı ile iç ezanı da okur. Namaz dağıldıktan sonra bir er yanına yaklaşarak "kumandanım sizi istiyor" deyince Kemal Bey, "Eyvah, subay kıyafetiyle Kur'an ve ezan okuduğum için usule aykırı iş yaptık" endişesiyle neferi takip eder. Maiyetiyle avluda bekleyen kumandan Anafartalar'ın muzaffer askeri Mustafa Kemal Paşa'dır: —Oğlum, terbiye görmüş güzel bir sesin var. Okuduğun ezanı çok beğendim ve duygulandım. Seni tebrik ederim! Adını sorar, adaş olmaları dikkatini çekmiştir ve sonra, "Edirne'de bulunduğum zaman zarfında ben hangi camiye gidersem sen de o camiye gelecek ve iç ezan okuyacaksın." emrini alır. Bir hafta sonra yaveri Hafız Kemal Bey'i arayarak M. Kemal Paşa'nın cuma namazı için Selimiye'ye gideceğini haber verir. Kemal Bey erkenden camiye giderek kendisini müezzinbaşına tanıtır; görevlilerin haberi vardır, buyur ederler. Kemal Bey, o muhteşem mâbedde bulunmanın verdiği hazla okuyuşta daha bir özenir. Namaz çıkışı yine avluda maiyeti ile bekleyen Mustafa Kemal Paşa'ya selam verir, elini öper. Paşa der ki, —Oğlum, bugün yine bizi yaktın. Gelecek hafta hangi camiye gidersem sen de oraya geleceksin! Kemal Bey, ertesi hafta Eskicami'ye gitmesinin emredildiğini kaydetmiş. (Muhittin Serin, Türk Hat Üstadları 3, Kemal Batanay, Kubbealtı Neşriyat, s. 31-32)